Nog 9 weken te gaan..

Nou omdat ik al zooo lang niks heb laten horen maar weer is een verhaaltje. Ondertussen al weer veel gezien, gedaan en meegemaakt. Ben hier morgen 7 weken en dat is eigenlijk al best een hele lange tijd. Zo voelt het nog niet maar ik moet wel zeggen dat ik het hier steeds leuker vind en ben nu ook al wel helemaal gewend aan het leven hier. Mensen zijn een stuk luier maar meestal wel heel vriendelijk voor westerlingen.

De uitstapjes die we in de weekenden doen maken het ook erg leuk omdat je dan en veel van het land ziet en je even lekker kan ontspannen in een goed bed in een kamer met airco. Mole National Park was tot nu toe wel het grote hoogtepunt hier. Geduld wordt hier wel heel erg op de proef gesteld want de bus die ons naar Mole zou brengen kwam ongeveer 4 uur te laat en al die tijd hebben wij gewacht op het station.. Uiteindelijk was de rit ook niet heel fijn want in de weg zitten meer gaten dan dat er asfalt ligt. Maar oke went allemaal. We kwamen in het donker aan en dus konden we de omgeving nog niet zo goed zien. We besloten de volgende ochtend om 7 uur een loop safari te doen met de hoop dat we dan ook de olifanten zouden zien! En ja hoor 's ochtends toen we naar buiten liepen stond daar in de bosjes een onwijs grote olifant! Was natuurlijk heel bijzonder om dat van zo dichtbij te zien. In de middag hebben we ook nog een jeep safari gedaan dus bovenop een jeep door de bushbush heen scheuren. Kortom was echt een topweekend.

Afgelopen week was minder omdat ik maandag ziek werd en in Ghana zoek je daar natuurlijk sneller wat achter dan in Nederland. Omdat het dinsdag alleen maar erger was geworden dus toch maar even bloed laten prikken in het ziekenhuis. En ik hoop toch echt daar nooit terecht te komen want het leek wel een film waar ik in terecht kwam.. Doodzieke kindjes die op de grond liggen, hoogzwangere vrouw die in de gang ligt en dokters die alles op hun tempo doen waar ik me echt aan dood irriteerde. Gelukkig kende mijn Hostfather een aantal dokters waardoor wij dan wel weer snel aan de beurt waren waar ik me dan wel weer schuldig over voelde maar oke op dat moment vond ik het niet heel erg. Bloed prikken doen ze ook op een hele rare manier. Ze knopen een touw om je bovenarm (best wel heel strak) en dan moet je van je hand een vuist maken waardoor je ader goed zichtbaar wordt en dan kunnen ze bloed afnemen. Na een uur gewacht te hebben kregen we de uitslag dat het gelukkig geen malaria was en kreeg ik wat medicijnen mee die er maar raar uitzagen dus die heb ik uiteindelijk maar niet genomen. Ghanezen noemen de westerlingen altijd maar kleinzerig maar dat lijkt mij niet zo raar aangezien je hier wel van alles kunt oplopen. Nu voel ik me weer helemaal goed!

Nadat we onze inzamelingsactie op internet hebben gezet zijn er al heel veel reacties en bedragen gestort! Echt super, we maken volgende week bekend hoeveel we hebben ingezameld. Gister al de eerste materialen gekocht en maandag kunnen we al beginnen met bouwen dus volgende week plaats ik weer een blog over het weeshuis en foto's!

Veel liefs vanuit een nog steeds ontzettend heet Ghana!